بررسی قابلیت افزایش جمعیت پذیری شهرهای جدید " نمونه موردی شهر جدید پرند"

چکیده شهرهای جدید در مفهوم عام خود قدمتی به درازای تاریخ انسان دارند؛ از موهنجودارو تا دولت شهرهای یونان باستان و تا باغشهرهای قرن بیستم همگی نمونه ای از اینگونه شهرها محسوب می شوند. شهرهای جدید بنا بر شرایط محیطی، اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی متفاوت و در دوران مختلف تاریخی در اقصی نقاط دنیا ایجاد شده اند.اما در دوران معاصر اهداف احداث شهرهای جدید با اهداف احداث آنها در دوره های قبلی تفاوت های بسیار دارد. اگر هدف از ایجاد شهرهای جدید در دوره های مختلف تاریخی (تا قبل از دوران معاصر) گسترش شهرنشینی و یا ایجاد شهرها به دستور پادشاهان و حاکمان بوده است، در دوران معاصر برای رهایی از مشکلات و معضلات شهر صنعتی، شلوغی و ازدحام بیش از اندازه شهرهای موجود، کمبود زمین و مسکن، لذت بردن از فضاهای سبز و باز و نزدیکی به طبیعت و فرار از آلودگی های محیطی می باشد. در ایران به عنوان یکی از کهن ترین کشورهای جهان ، احداث شهرهای جدید از دوران باستان تا به امروز رایج بوده و تنها تفاوت آنها در دوره های مختلف، هدف از ایجاد آنها بوده است. شهرهای جدید به مفهوم مدرن آن را بایستی در دوره معاصر جستجو نمود. شهرهای جدید احداث شده در ایران در دوره معاصر را می توان به دو دوره قبل و بعد از انقلاب تقسیم بندی کرد: در قبل از انقلاب اهداف احداث شهرهای جدید عمدتا سیاسی و نظامی بوده در حالی که در دوره بعد از انقلاب ضرورت های شهرنشینی سریع و مشکلات ناشی از آلودگی های محیطی ، گرانی و کمبود مسکن در شهرهای بزرگ کشور به همراه هدف پالایش فضایی مادر شهرها، موجبات تصمیم گیری در مورد ایجاد شهرهای جدید را فراهم نمود. به عبارت دیگر رشد سریع جمعیت در شهرهای بزرگ مانند تهران، اصفهان، تبریز ، شیراز و مشهد و ضرورت هدایت سرریزهای جمعیتی و نیز فعالیت ها در آینده از شهرهای بزرگ به سوی شهرهای جدید، ایجاد آنها را ضروری ساخته است. موضوع احداث شهرهای جدید در کشور یکی از بزرگترین تصمیمات در سطح ملی بوده که تا کنون حدود 20 سال از آن و اجرایی شدن بسیاری از پروژه های احداث شهرهای جدید می گذرد. آسیب شناسی تجارب شهرهای جدید در ایران بیانگر این واقعیت می باشد که توجه به بستر شهرهای جدید در چارچوب یک برنامه مناطق کلانشهری و توجه ویژه به ابعادی همچون حمل و نقل سریع، فقر شهری، انگیزه های جلب مشارکت خصوصی، توجه به فضاهای شهری به جای توجه به فضاهای مسکونی صرف، اشتغال مولد و توجه به پتانسیل های منطقه ای و حتی ملی معنا می یابد. این درحالی است که سیاست های کلان ملی فارغ از موضوعات مطرح شده و بدون برنامه جامع در خصوص شهرهای جدید و پتانسیل های آنها، طی سیاست کلان مسکن اقشارکم درآمد، اقدام به افزایش ظرفیت جمعیت پذیری شهرها و بویژه شهرهای جدید به عنوان کانون جمعیتی بالقوه نموده است. با توجه به توضیحات پیش گفته ، در خصوص شهر تهران نیز جهت اجرای این سیاست، شهرهای جدید پیرامون شهر تهران کانون پذیرش این جمعیت قرارگرفته و بدون توجه به پتانسیل ها و امکانات این شهرها، جمعیت مصوب برای افق آنها شاهد افزایشی چندین برابر بوده است. هدف این پایان نامه بررسی پتانسیل های شهر جدید پرندبه عنوان یکی از شهرهای جدید اطراف کلانشهر تهران ،در راستای پذیرش جمعیت 700000 نفری در نظر گرفته شده برای آن می باشد تا در این راستا با اتخاذ راهکارهای مناسب، این امر تحقق پذیرتر گردد.